“Storie Alfa Romeo” 3e aflevering: de 6C 2500 Villa d’Este – de meest elegante synthese van een auto

• De 6C Villa d’Este was een pionier op het gebied van elegantie, techniek, prestatie en prestige
• De 6C Villa d'Este had een ongekende uitstraling en had een enorme aantrekkingskracht, ook bij beroemdheden uit die tijd. Van Tyrone Power tot Evita Peron, van Rita Hayworth tot Ranieri III van Monte Carlo en zelfs een 20-jarige Valentino Mazzola, die - lang voordat hij een voetballegende werd - werkte in de Portello-fabriek in 1939

Symbool van een tijdperk
In het voorjaar van 1949, toen de 6C 2500 met carrosserie van Touring op het podium van Cernobbio verscheen, was het voor iedereen duidelijk welke auto de Gold Cup zou winnen. Zijn originaliteit en unieke lijnen waren zo overweldigend dat het niet meer dan logisch leek hem de titel van de belangrijkste Elegance-wedstrijd ter wereld 'ad honorem' te geven. Het 6C 2500 Villa d'Este-model was niet alleen een hoogtepunt van schoonheid. Deze auto was zowel een toonbeeld van ambachtelijke auto's op maat en tevens een keerpunt in de richting van een modernere productieorganisatie.

Een internationale ingenieur uit Treviso
Maar laten we een decennium teruggaan. Bij de lancering van de 6C 2500 in 1939 werd de Portello-fabriek al zes jaar gerund door ingenieur Ugo Gobbato, die een brede industriële ervaring naar Alfa Romeo bracht. Gobbato's ervaring was groot. Zo haalde hij een diploma in Duitsland, leidde zowel de Marelli als de Lingotto fabriek in Turijn en had hij ervaring als een van de belangrijkste makers van het 'groene velden'-project voor het bouwen van de eerste grote kogellagerfabriek in de Sovjet-Unie. Gobbato, een nuchtere man die thuis was in de werkplaats, praatte vaak met zijn teams en probeerde altijd te begrijpen hoe de efficiëntie kon worden verbeterd. Vanaf zijn aankomst lag zijn eerste focus op het bestuderen van dingen die ondermaats waren: defecte machines, 'een fabriek die geen harmonie heeft' met te veel 'valse beweging van materialen'. Op basis van deze analytische diagnose lanceerde Gobbato zijn oplossing. Hij legde zijn methoden uit in twee handleidingen die in 1932 werden gepubliceerd, met de titel 'De organisatie van productiefactoren'. Hij wijdde zich aan het theoretiseren en uitvoeren van een goed geplande synthese tussen een modern productiesysteem en de traditie van ambachtelijke precisie die Alfa Romeo tot dan toe had gekarakteriseerd. “Rationele productie maar geen massaproductie”, was het doel dat vooral werd bereikt door het aannemen van een nieuwe generatie jonge ingenieurs. Samen met hen implementeerde hij een reeks nieuwe regels en moderne methoden. Deze omvatten een duidelijker vastgestelde hiërarchie, precieze verantwoordelijkheden en evenredige salarissen.

Een veelbelovend, jong talent
Naast deze omvangrijke reorganisatie van Portello zorgde hij in een aangrenzend gebied voor een voetbalveld, een atletiekbaan en een kleine tribune. In 1938 had het after-work team van het bedrijf - genaamd Gruppo Calcio Alfa Romeo - het regionale kampioenschap gewonnen en was daarom gepromoveerd naar de C-divisie. Het team schakelde een ​​veelbelovende jonge speler in, die ook werd aangetrokken door het uitzicht op een vaste baan als monteur in Portello. Hij heette Valentino Mazzola en werd later aanvoerder van het Italiaanse team en van het legendarische "Grande Torino" -team. Wie weet heeft dit aanstaande idool ooit als monteur aan de 6C 2500 gewerkt? Wat we weten is dat hij in 1939 in Portello werkte, toen de eerste auto's van de nieuwe serie werden ingewijd.

De 6C 2500
Rechtstreeks geëvolueerd van de 6C 2300 en de 2300 B die eraan voorafgingen, erfde de 6C 2500 verschillende belangrijke technische innovaties, zoals de achterste torsiestangophanging met telescopische schokdempers en hydraulische remmen in plaats van mechanische. De prestaties verbeterde en de auto was nog wendbaarder. De 110 pk in de Super Sport was goed voor 170 kilometer per uur. Het maakte zijn racedebuut door de Tobruk-Tripoli-race uit 1939 te winnen met een "dikke vleugel" carrosserie, die de bumpers met de carrosserie integreerde. 
De technische uniciteit van het model en zijn sportieve successen werden de sleutel tot het aantrekken van een elite klantenkring. De productie begon met de Turismo-versies met vijf of zeven zitplaatsen, Sport en Super Sport met korte wielbasis, die werden toevertrouwd aan externe carrosseriebouwers. Ondanks de prijs (variërend van 62 tot 96 duizend lire) was de reactie van de markt zeer positief. Het werd een groot zakelijk succes: de 159 verkochte exemplaren leverden maar liefst evenveel op als 1.200 Fiat 508 Balilla-auto's.

De 6C keert terug
Na de Tweede Wereldoorlog moesten fabrieken worden omgebouwd van oorlog naar civiele productie. De fabriek in Portello was in 1943 en 1944 zwaar gebombardeerd en was extreem beschadigd. Opnieuw beginnen was een complexe uitdaging, en het was bijna onvermijdelijk om het laatste model van het bedrijf nieuw leven in te blazen, vooral omdat verschillende mechanische onderdelen van de 6C 2500 het hadden overleefd. In 1945 was het slechts mogelijk om een ​​handvol versies van de 6C 2500 Sport te produceren. Buiten de fabriek in Portello waren Milaan en vele andere Italiaanse steden tot puin gebracht en de economie van het land eveneens: bedrijven moesten de benodigde materialen en brandstoffen voor hun fabrieken rechtstreeks op de zwarte markt kopen.

De 6C 2500 Pinin Farina Special Cabriolet
In 1946 steeg de productie tot 146 eenheden. Dat waren voltooide auto's en chassis verzonden naar carrosseriebouwers. Van een van de laatste werd een cabrioletversie gemaakt en naar de Autosalon van Parijs vervoerd. Maar als verslagen land werd Italië uitgesloten van het evenement ... en dus parkeerde de ondernemende koetsbouwer zijn auto voor de ingang van het Grand Palais en bracht hem elke avond naar de Place de l'Opéra. Dit was genoeg om het succes van de auto en zijn maker, Battista "Pinin" Farina, te verzekeren. Ook in 1946 werd de originele Freccia d'Oro gebouwd op een sportframe in Portello. Het had een korte en ronde achterkant die de nieuwste ontwikkelingen in aerodynamica weerspiegelde. Dit model zou tal van ambitieuze versies stimuleren. Pinin Farina creëerde een elegante coupé met baanbrekende lijnen en een prijswinnende berlinetta voor de Cernobbio-wedstrijd. Achille Castoldi, de powerboat-kampioen, kocht een Touring-coupé en gebruikte dezelfde tactiek op het autosalon van Genève als Farina in Parijs had gedaan.

Een VIP model
Tyrone Power reed zijn Alfa Romeo 6C 2500 door heel Rome, Juan Peron en zijn vrouw Evita pronkten  ermee in Milaan. Het model werd gekocht door bekende namen als koning Farouk van Egypte en Ranieri III van Montecarlo. Op 27 mei 1949, toen Rita Hayworth arriveerde om met prins Ali Khan te trouwen op het stadhuis in Cannes, reed ze in een 6C 2500-model dat ze zojuist had ontvangen als huwelijkscadeau. Dit model had een elegante grijze body, met een diepblauwe kap en bekleding die perfect bij de kleding van de bruid pasten. Oorspronkelijk was de bruiloft gepland voor begin mei, maar deze werd uitgesteld vanwege de luchtramp in Superga, waar het hele voetbalteam "Grande Torino" omkwam. De prins was een voetbalfan uit Turijn. In zekere zin brengt dit ons terug naar 1939 en de geboorte van de eerste 6C 2500 in Portello, waar de jonge onbekende Valentino Mazzola werkte.

De 6C 2500 SS Coupé Villa d’Este 
Met de Villa d’Este  hebben we het over een synthese van de mooiste van alle auto-creaties. De 6C 2500 SS "Villa d'Este" was een van de laatste Alfa Romeo-modellen die werd gebouwd met een ondersteunend frame los van de carrosserie. Er zijn slechts 36 exemplaren gemaakt, allemaal 'eenmalige' creaties, in navolging van de wensen van de eigenaren en de inspiratie van de carrosseriebouwers. Met de 6C 2500 SS Coupé, gebouwd door zijn eigen touringcarbedrijf, introduceerde Bianchi Anderloni belangrijke veranderingen: de voorkant werd opnieuw ontworpen, met de vier koplampen beter geïntegreerd in de carrosserie, en twee over elkaar geplaatste langwerpige koelbussen werden toegevoegd. De spatborden waren geïntegreerd met de zijkanten, maar duidelijk zichtbaar. De voorruit was in twee delen gesplitst en schuin geplaatst. De achterkant was erg laag en uitgesproken, met twee kleine, elegante ronde koplampen duidelijk zichtbaar. Een meesterwerk van de twintigste-eeuwse autokunst was geboren. In de editie van 1949 van de Villa d’Este Elegance-wedstrijd won deze auto het "Grand Prix Referendum", de prijs die rechtstreeks door het publiek werd uitgereikt ... en zijn naam voor altijd huwde met het evenement dat hem heeft ingewijd.

Turijn/Lijnden, 6 mei 2020